De dag na… de marathon

11 februari 2019 – Het is gelukt. Ik heb het gehaald. Ik heb echt een officiële marathon gelopen. 42,2 kilometer. Het was verschrikkelijk weer maar ik heb het gewoon gehaald. En zelfs met een glimlach over de finish. Of eigenlijk al vanaf 40 kilometer. Het moment dat ik wist dat ik het ging halen. Jeetje, wat bizar.

Waarom een marathon?

Ik weet eerlijk gezegd niet precies waarom ik zo graag een marathon wilde lopen. Ergens in mijn hoofd klonk continu een stemmetje. Doe het, ga ervoor, probeer het eens, kijk hoe ver je komt. En ja, ik houd wel van (hardloop) doelen dus op een bepaald moment heb ik dit idee dan toch hard op uitgesproken. Mijn trainer, fysio en hardloopmaatjes hadden allemaal het vertrouwen dat ik het kon. Maar er was niemand zo gek die ook de marathon wilde meelopen. Dus toen de beslissing genomen om er alleen voor te gaan.

Trainingsschema

In september ben ik begonnen met trainen. Ik ben geen snelle hardloper, maar ik heb altijd het volle vertrouwen in de schema’s van mijn trainer. Als zij een schema geeft en ik houd me hieraan dan komt het (weet ik nu) altijd goed. Maar bij een marathon gaat het meer dan alleen over je conditie. Het gaat vooral ook over je mentaliteit en over de voeding. Dus ik heb me afgelopen maanden overal in verdiept en gezocht naar de antwoorden die bij mij pasten. Want ja, dat is wel mijn advies. Je kunt zoveel antwoorden krijgen, maar iedereen is anders. Zoek het schema, de adviezen, de antwoorden, die bij jou passen. Uiteindelijk moet jij het doen dus laat je niet gek maken door anderen.

Toch niet alleen

De kilometers maken vielen op zich mee. Maar die lange afstanden in je eentje? Getverdemmie. Na een tijdje heb je echt wel al je to do lijstjes in je hoofd afgelopen. Hoe heerlijk was het dat tijdens mijn 25 km rondje een vriendin mij kwam tegemoet gefietst. Och, wat was dat heerlijk. Iemand met andere praat, die je afleidt, die de laatste kilometers makkelijker maken. Vanaf dat moment hebben mijn hardloopmaatjes altijd meegelopen in etappes. Echt zo enorm fijn.

10 februari 2019

En dan is het moment daar. Om 11.00 uur klonk het startschot. Eindelijk. De eerste 5 kilometer zijn zwaar. Waar ben ik aan begonnen, eigen tempo vinden, ontdekken dat de wind en regen er echt zijn en voorlopig nog niet weg gaan. Maar dan kom je in een flo. Mijn 2 hardloopmaatjes die de eerste 21 km meelopen kletsen gezellig, zorgen voor de afleiding en houden de tijd in de gaten. Het gaat lekker. Na 21 km worden mijn maatjes afgelost door iemand anders. Dus lekker weer nieuwe praat, andere afleiding en het zonnetje komt zelfs even tevoorschijn. Vanaf 30 km wordt het serieus maar ik kan het gelukkig goed volhouden.

Het gaat lukken!

De man met de hamer blijft weg omdat mijn voedingsschema helemaal klopt en werkt. Tussen de 33 en 37 km is het echt wel zwaar. Wind op de kop, lopen over een dijk waar geen einde aan lijkt te komen en benen die de vraag stellen wanneer ze mogen stoppen. Maar na een lekker bouillonnetje gaan we door. En dan bij het paaltje 40 km weten we het zeker. Ik ga het halen. Ik ga het echt halen. Met een dikke glimlach.

Terugkijken

Vandaag heerlijk een dagje op de bank. Ik heb een boek maar kan me helemaal niet concentreren. Ik loop de marathon helemaal opnieuw. Met alle posten. Met familie en vrienden die op verschillende plekken staan om mij aan te moedigen. Met mijn hardloop maatjes die me zo ongelooflijk hebben geholpen op allerlei verschillende manieren. Met het slechte weer. Ik kan het eigenlijk niet geloven. Ik heb een marathon gelopen. Ik. En nu… Ik zit op de bank. Met een dikke glimlach. En ik geniet. Ik geniet.